(Brabants voor “wat afwijkend” of “dat is vreemd” of “daar begrijp ik niets van” of “wat een dwaas idee” etc.)
Toen we vorig jaar besloten om ons huis in de Costa Brava te verkopen, kregen we gemengde reacties. Helemaal toen we vertelden dat we in plaats daarvan een camper wilden aanschaffen en daarmee reizen wilden gaan maken om zo meer van Europa te gaan ontdekken.
Naast veel positieve reacties, kregen we ook de nodige (ongevraagde) opmerkingen.
“Daar begrijp ik niets van!”
“Dat moet je me toch eens uitleggen!”
“Heb je je hele huis verbouwd, wil je het weer verkopen!”
“Jullie hebben ook geen rust” en met als klap op de vuurpijl de uitspraak “Wa raar!”
Bijna schoot ik in de lach (omdat ik oprecht overtuigd was dat het een grap was), ware het niet dat het hier echt om een serieuze uitspraak ging. Normaal zou ik geneigd geweest zijn om meteen met een verklaring en of uitleg te komen. In mijn oude gedrag te vervallen van verantwoording afleggen. Maar deze keer was ik alert. Dus in plaats van dat te doen, deed ik het niet.
Ik reageerde alleen met “Dat mag, jij mag dat raar vinden”. Ik merkte, aan de ongemakkelijke houding en de non-verbale reactie, dat mijn respons duidelijk niet het antwoord was dat verwacht werd. Omdat ik bleef zwijgen werd de stilte doorbroken met: “Toch vind ik het raar, jij bent raar”. Ik lachte en bedankte voor het compliment.
Eenmaal thuis vroeg ik me af: Wat is raar? Wie bepaalt er wat raar is? Wanneer ben je niet meer raar? Ik kon zo snel het antwoord niet bedenken. Wat ik wel weet is dat er zoveel soorten, kleuren en smaken mensen zijn en dus minstens even zoveel manieren waarop levens geleefd worden.
Vanaf het moment dat we geboren worden, wordt onze referentie, visie, kijkpunt bepaald. De invloed van familie, onze afkomst enzovoorts, het bepaalt onze normen en waarden. We groeien op met ideeën over “hoe het hoort” en binnen welke kaders je “hoort” te blijven. In feite is daar niets mis mee en voelt menig mens zich daar ook prettig bij. Want als iedereen hetzelfde functioneert, voelt dit vertrouwd en is er geen reden om te twijfelen aan jezelf.
De reactie van de persoon die mij “raar” vindt zegt meer over die persoon dan over mij. Zijn of haar visie van het leven is namelijk hun waarheid. Zodra iemand (of ik dat nu ben of een ander is helemaal niet relevant) afwijkt van zijn of haar levenspatroon wordt men onzeker. Men wordt geconfronteerd met zichzelf en aan het twijfelen gebracht en gaat dan (vaak onbewust) in de verdediging door de aandacht op die ander te vestigen. Ik vind het een machtig mooi mechanisme hoe dat werkt bij mensen. Er zit namelijk geen kwaad achter. De mens wil van nature nu eenmaal liever niet uitgesloten worden en of afwijken van de groep. Hoe meer ik me er bewust van ben, hoe meer ik het ook ga zien bij mensen dat ze zich (onbewust) aan het verdedigen zijn.
Inmiddels heb ik al veel leuke en vooral interessante mensen mogen leren kennen die zich net wat meer onderscheiden van de rest. Ik vind het een enorme verrijking om hun verhalen te beluisteren en te zien hoe zij hun levens leven. Hoe leuk is het om te zien dat er mensen in campers rondreizen, op zeilschepen de wereld overgaan met hun gezin of hun land achterlaten om hun droom waar te maken in een ander land?
Tegelijkertijd kwam ik op Instagram onderstaande tekening tegen en realiseerde me: Je kunt niet alles delen wat er zich in je hoofd afspeelt, sterker nog dat gaat je nooit lukken. Dus als dat inhoudt dat ik raar ben dan ben ik graag gewoon raar. Voilá, daar had ik mijn antwoord.
