Ik ben helemaal geen waterrat. Na het behalen van mijn zwemdiploma-A stopte ik meteen met zwemles. Onderwater zwemmen vond ik niet leuk. Mijn oren zaten altijd dicht en ik kreeg het voor elkaar om zoveel water in mijn neus te krijgen dat ik een dag later nog het halve zwembad uit snoot. Nee, voor mij was er geen carrière als langeafstandszwemmer weggelegd en ook zou ik geen duiker worden.
Toch heeft water (en met name de zee) altijd een enorme aantrekkingskracht op mij gehad. Vooral de Middellandse zee met zijn azuurblauwe water kan mij nog steeds verwonderen. Zo vaak ik de bovenkant al gezien heb, zo weinig weet ik eigenlijk van de onderwaterwereld.
Tot voor kort, toen ik na ruim 40 jaar een boottocht maakte van L'Estartit naar de Medes eilanden met een glazen bodem boot. Als kinderen maakten we deze tocht in de jaren '70 met onze ouders, dus toen mijn zus en zwager bij ons op bezoek waren leek het ons een goed plan deze oude herinnering eens op te halen.
De boot zelf had intussen natuurlijk de nodige modernisering ondergaan, maar hoe bijzonder wat het om na al die jaren onderin de kijkruimte de onderwaterwereld (en zijn bewoners) te mogen aanschouwen. En dat zonder water in mijn neus of zelfs maar natte voeten te krijgen!
De zon scheen door het water en liet ons een geweldig schouwspel zien van wuivend zeegras, koraal en exotische vissoorten. De bijna slow-motion-achtige manier van het leven onder water, de vanzelfsprekendheid waarin zich alles beweegt en hoe het zich aanpast aan de stromingen, het deed me realiseren dat ik zelf nogal stuurloos aan het rond dobberen was.
Het jaar begon voor mij boordevol energie. Ik stroomde over van ideeën, ik kon de hele wereld aan en even belandde ik zelfs in een vervroegde voorjaarsstemming. Het leek me voor de wind te gaan, tot ik hem van voren kreeg. De koek was op, de pijp was leeg en mijn lijf gaf de signalen.
Ik kreeg een flinke griep, mijn rug speelde parten, mijn bloeddruk was hoog en ik kreeg een paniekaanval. In eerste instantie zocht ik naar logische verklaringen en die vond ik ook. Een nieuwe baan, een andere taal leren, het leven in een ander land, een verbouwing die zo goed als klaar was.
Maar diep in mijn binnenste wist ik dat mijn lijf me iets anders probeerde duidelijk te maken. En wel dat ik aardig op weg was af te wijken van mijn koers, steeds verder weg van mijn kern. Steeds verder weg van mijn ware ik.
Oké, allemaal leuk en aardig, maar wat is dat dan eigenlijk, je 'ware ik'? Ik heb daar zo mijn eigen theorie over. We vervullen als mens namelijk allemaal bepaalde rollen in het leven. Bijvoorbeeld die van moeder, collega of partner. In de ene rol voel je je wellicht beter op je plek dan in de andere rol. De ene voedt je terwijl je in de andere misschien helemaal niet tot je recht komt.
Soms gaan we echter zo op in onze rollen dat we vergeten te luisteren naar onze eigen stem. Noem het onderbuikgevoel of intuïtie, maar iets geeft aan dat je niet dat doet wat jij écht wil. Dát is, voor mij, je 'ware ik' die roept en je vraagt om te luisteren.
Goed tot zover mijn theorie. Leuk om te weten, maar wat nu? Voor mijzelf was het inmiddels zo klaar als een klontje. Mijn ratio had het roer overgenomen en ervoor gezorgd dat ik met de stroom mee aan het gaan was, terwijl ik juist de andere kant op wilde, tegen de stroom in.
Zo'n beetje heel mijn leven ben ik bezig geweest om erbij te horen, mezelf aan te passen en te doen wat er wordt verwacht. Je zwemt immers liever met de school vissen mee, in plaats van het risico te lopen verstoten te worden. Met als gevolg dat je jezelf op een gegeven moment kwijt raakt en erachter komt dat je niet dat bereikt wat jij wilt omdat je blijft doen wat anderen of de samenleving van je verwacht.
Wordt het nu dan niet eens tijd om daar mee te stoppen en voor eens en altijd te luisteren naar mijn eigen stem?
Antwoord: Ja!
Is dat moeilijk?
Antwoord: Ja!
Zal ik weerstand of zelfs verzet ervaren?
Antwoord: Ja!
(Ongevraagde) meningen krijgen?
Antwoord: Ja!
Waarom?
Antwoord: Omdat tegen de stroom in zwemmen nu eenmaal energie en kruim kost.
Is het de sprong in het diepe dan wel waard?
Antwoord: Jazeker.
Wie weet voel ik me dan eindelijk eens als die vis in het water!
PS: in mijn volgende blog zal ik schrijven over welke 'sprongen' ik wil maken ;-)
