Na onze geweldige fietsreis afgelopen juni, van Nederland naar Spanje, zat ik in een gevoel van euforie. Het voelde voor mij zo bevrijdend en tegelijkertijd heel onafhankelijk wetende dat je geheel op eigen kracht van A naar B kunt komen. Het was voor het eerst sinds lange tijd dat ik échte vrijheid ervoer en ik voelde me zelfs los van de maatschappij! Iedere dag fiets je door prachtige natuur en in een rustige cadans wisselen de landschappen zich vóór je af. Geen last van stoorzenders zoals telefoon, sms of nieuws. Je "moet" niets en het enige wat je bezighoudt is of en wanneer je wilt rusten, eten of drinken. Je gaat letterlijk en figuurlijk op in je omgeving en bent totaal in het NU. Een ervaring zo onbeschrijfelijk en waardevol dat ik het iedereen gun om dit ook eens mee te maken.
De terugkomst in Nederland voelde in eerste instantie een beetje als een deceptie. Ik wilde mijn ervaring en gevoel zo graag delen met anderen, maar besefte dat het zowat onmogelijk is om dit één-op-één aan iemand over te kunnen brengen. Natuurlijk was hun leven hier intussen gewoon doorgegaan en waren zij, logischerwijze, met hele andere zaken bezig geweest. Ergens weet je dat ook wel, maar doordat je zelf in zo een andere mindset zit, voelde het bijna alsof je in een ander parallel universum beland was. Het resoneerde zeg maar even niet meer.
Inmiddels stonden ook voor mij weer voldoende praktische dingen op het programma die afgehandeld dienden te worden en zat ik al snel weer in de "hurry-up" modus. Het in Nederland zijn, hoe fijn ook om familie en vrienden te zien, voelt vaak stressiger aan. Je probeert namelijk je tijd en aandacht zo goed mogelijk te verdelen, maar het lukt soms gewoonweg niet om alles te doen en iedereen te zien. Het euforische gevoel van de fietsreis was daardoor op de achtergrond verdwenen en mijn goed opgeladen batterijtje liep ook alweer aardig leeg. Net op dat moment, kort op elkaar, beëindigden 2 vriendschappen en stond ik met een lege accu.
Nee, hier geen blog over zelfmedelijden of over wie goed is en wie niet, maar het zette me natuurlijk wel aan het denken. Naast het verdriet en de teleurstelling die ik voelde vroeg ik me tegelijkertijd ook af: "Waarom, wat heb ik fout gedaan"? "Had ik anders moeten handelen"? Mijn eerste reflex was de "fout" te zoeken bij mezelf. Mensen loslaten is namelijk niet iets wat ik gemakkelijk vind. Ik vroeg me af wat is vriendschap eigenlijk, en wanneer noem je iemand een vriend?
Vriendschappen ontstaan bijvoorbeeld doordat je elkaar voortdurend tegenkomt of bij toeval aan elkaar bent blijven hangen, in bepaalde omstandigheden elkaar tegenkomt en je een klik voelt. De intensiteit van een vriendschap kan echter veranderen, sommige verdwijnen naar de achtergrond, omdat één of beide in een andere levensfase terecht komt of de raakvlakken die je eerst met elkaar had veranderd zijn. Als jezelf verandert, veranderen de mensen om je heen natuurlijk niet automatisch maar met jou mee, maar kan dit wel een aanleiding zijn of een gevoel geven niet meer zo goed bij elkaar te passen. De gemene deler die je voorheen had is verschoven of weg. Dát, realiseerde ik me, was er dus gebeurd.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet de allerdapperste persoon ben en het heel moeilijk vind om aan te geven waar mijn grenzen liggen en of wanneer iets niet meer goed voelt. Want hoe maak je je los zonder mensen nodeloos te kwetsen? Ik ben dan meestal die "lafaard" die dingen onder het kleedje wil vegen, zo van als we het er niet over hebben dan is het er ook niet, maar dat voelen mensen natuurlijk aan. Dus in plaats daarvan werd het voor mij gedaan.
Het verliezen van vrienden voelt verdrietig en voor mij persoonlijk als een soort van falen, aan de andere kant besef ik dat iedereen zijn eigen ontwikkeling doorgaat en dat het daardoor kan zijn dat je niet meer zo goed bij elkaar past. Daarin bestaat geen goed of slecht. In feite ben je in de goede zin "klaar" met elkaar. Je wenst elkaar daarbij het allerbeste en bedankt hem of haar voor de mooie tijd die je samen gehad hebt.
Toch kon ik het maar moeilijk loslaten tot ik onlangs onderstaand gedichtje tegen kwam op Facebook, ik heb het hier en daar wat aangepast, maar het omschrijft eigenlijk precies wat ik voelde. Ik zie ons als mens namelijk als reizigers, reizigers die onderweg zijn naar bijvoorbeeld geluk, voldoening of waardering. We bewandelen daarbij allemaal onze eigen pad. Soms ga je een tijdje met elkaar dezelfde richting op en soms sla je ieder een andere weg in. Hoewel het loslaten aan de ene kant verdrietig voelde, voelde ik ook een enorme dankbaarheid. Dankbaarheid voor iedereen die ik tot nu toe heb mogen leren kennen en voor iedereen die intussen zijn eigen richting weer is opgegaan. Ik kan niets anders dan hen oprecht alle goeds wensen en een hele mooie inspirerende reis.
